پارک های علم و فناوری در سراسر دنیا با هدف کلی توسعه فناوری وکسب و کار های دانش محور تشکیل شده اند و با توجه به وضعیت محیطی و سیاستگذاری های کلان در سطح داخلی و خارجی پارک، چشم اندازها و ماموریت های متفاوتی را دنبال می کنند. این پارک ها دارای مکانیزم های زیر ساختی مهمی هستند که باعث انتقال یافته های تحقیقات دانشگاهی و تولید دانش مضاعف شده، در نهایت عامل تسریع رشد اقتصادی در سطح ملی و منطقه ای میشوند. از طرفی، پارکهای فناوری و مراکز رشد برای تجزیه و تحلیل در سطح ملی یا محلی در زنجیره ارزش کار آفرینی، لینک های مهمی به شمار می آیند.
در همین راستا و به منظور تامین زیر ساخت های مورد نیاز پارک علم و فناوری، دانشگاه فردوسی مشهد در سال 1387 اقدام به اخذ مجوز تاسیس واحد اقماری پارک علم و فناوری خراسان نمود. در ادامه و در سال 1390 دریافت موافقت اصولی تاسیس مرکز رشد واحدهای فناور جامع و سال 1391 موافقت اصولی مرکز رشد واحدهای فناور علوم انسانی حاصل شد. کسب موافقت قطعی مرکز رشد واحدهای فناور جامع و تمدید موافقت اصولی مرکز رشد علوم انسانی نیز در سال 1397 محقق گردید و سرانجام مرداد ماه سال 1400، که مجوز تاسیس پارک علم و فناوری دانشگاه فردوسی مشهد از سوی شورای گسترش و برنامه ریزی آموزش عالی صادر گردید.